ဗ်ဴဟာလို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္ဖတ္ခ်င္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ထင္တာကိုး။ ပ်င္းစရာေတာ့ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဆက္မဖတ္ခ်င္ မဖတ္ပါနဲ႔။
ဗ်ဴဟာကို အရိုးဆံုးစကားလံုးသံုးလိုက္ရင္ေတာ့ အေတြးအေခၚပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ဘယ္လိုေတြးတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဘယ္လိုေတြးတယ္ဆိုတာက ဗ်ဴဟာပဲေပ့ါ။
အေတြးအေခၚမပါဘဲ လုပ္ေနတာက အရူးပဲရွိမယ္ထင္တယ္။
တစ္ခုပဲ ျပႆနာက အေတြးအေခၚေတြဟာ Operation မွာပဲဆံုးေနေတာ့ အဲဒီထက္အေပၚကို မတက္လာႏုိင္ဘူး။
အက်ိဳးပိုရွိေအာင္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ အဲဒီမွာပဲရပ္ေနတယ္။ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစု အဲဒီလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းပါတယ္။ ဥပမာ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္က ငါးနာရီအလုပ္လုပ္တယ္။
ကိုယ့္ျပိဳင္ဘက္က ေျခာက္နာရီအလုပ္လုပ္တယ္။
သူ႔ထက္သာေအာင္ ကိုယ္လည္း ၇နာရီလိုက္လုပ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အျပန္အလွန္ပိုသထက္ပိုေအာင္ လုပ္သြားၾကတယ္။
ဘယ္ေလာက္ပဲလုပ္လုပ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၂၄နာရီထက္ပိုေအာင္အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အဆမတန္အလုပ္လုပ္ရတဲ့အတြက္လည္း ပင္ပန္းတယ္။
၂၄နာရီအဆံုးသတ္ထိ ေရာက္မသြားခင္မွာဆိုရင္ေတာ့ နာရီပိုမ်ားမ်ားအလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ့သူက အႏုိင္ပဲ။
ကုမၸဏီတစ္ခုက ကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္တယ္။ သူ႔ျပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီကလည္း ဒီလိုကုန္ပစၥည္းမ်ိဳးထုတ္တယ္။
အျပိဳင္အဆုိင္ေစ်းခ်ၾကတယ္။ ဒီမွာဆိုရင္ ေစ်းပိုေလွ်ာ့ႏုိင္တဲ့သူက အႏုိင္။ ခက္တာက ေနာက္ဆံုးေစ်းဆိုတာရွိေနတယ္။
အဲဒါထက္ေတာ့ ပိုမေလွ်ာ့ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဒီမွာတင္လမ္းဆံုးသြားျပီ။ အလြယ္တကူပံုတူကူးခံရႏုိင္တယ္။
သူ႕ရဲ႕ ယွဥ္ျပိဳင္စြမ္းရည္က ခဏပဲ။
အဲဒါကို Operational effectiveness ေၾကာင့္ရလာတဲ့ ယွဥ္ျပိဳင္စြမ္းရည္ (Competitive advantage) လို႔ေခၚပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ပံုတူကူးခ်မႈ မလုပ္ၾကေသးခင္အထိသာခံပါတယ္။
ဒီနည္းကို အလြန္အကၽြံယွဥ္ျပိဳင္မႈလို႔ေခၚျပီး ပ်က္သုဥ္းဖို႔ကို ဦးတည္ပါတယ္။
လိုေတာ့လိုအပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနည္းက လံုးဝဥႆံုျပီးျပည့္စံုမႈမဟုတ္ဘူး။
ဥပမာ အလုပ္ပိုလုပ္ၾက၊ အခ်ိန္ပိုေတြ ပိုဆင္းၾကဆိုတာက ေနာက္ကုမၸဏီတစ္ခုလည္း ဒီနည္းလမ္းကို မကူးသ၍ပဲ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိႏုိင္ပါတယ္။
ဗ်ဴဟာရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရကေတာ့ မတူကြဲျပားေအာင္ ခြဲထြက္ပစ္ႏုိင္ျခင္းအေပၚမွာ သြားမူတည္ပါတယ္။
Operational effectiveness ဆိုတာက ကိုယ့္ျပိဳင္ဘက္ေတြလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကိုပဲ ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္တာျဖစ္ျပီး
Strategy ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔မတူကြဲထြက္တဲ့အရာေတြကိုလုပ္ျခင္း ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔လုပ္ေနတဲ့ပံုစံကို မတူကြဲျပားတဲ့နည္းနဲ႔လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဥပမာ စစ္တပ္တစ္ခုရဲ႕ Operational effectiveness ဆုိတာက စစ္သားေတြ စြမ္းေဆာင္ရည္ျပည့္ဝတာ၊
အေမာခံႏုိင္တာ၊ ၾကိဳးစားတာေတြျဖစ္ျပီး သူ႔ရဲ႕ Strategy ကေတာ့ ပံုမွန္စစ္တိုက္တာနဲ႔ ခြဲထြက္ျပီး တိုက္တဲ့ပံုစံပဲ။
စဥ္းစားၾကည့္။ စက္မႈေတာ္လွန္ေရး ေခတ္အစမွာ စစ္တုိက္တယ္ဆုိတာက အတန္းလိုက္ စစ္တပ္ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ၾကတာ။
ဒီေတာ့ ပိုလက္တည့္ေအာင္ပစ္ႏုိင္တာေတြ၊ ပိုအေမာခံႏုိင္တာေတြ၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ က်ည္ျဖည့္ႏုိင္တာေတြက အေရးၾကီးတယ္။
အဲဒီလိုပိုလုပ္ႏုိင္တဲ့စစ္တပ္က အႏုိင္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီနည္းလမ္းတြက အဆံုးသတ္သြားျပီ။
ဆက္တုစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္က ပစ္မွလား။
ကတုတ္က်င္းေတြဘာေတြတူးျပီး ပစ္ရင္ေရာ ကိုယ့္လူေတြအဆံုးအရံႈးမနည္းဘူးလားလို႔ စျပီးခြဲထြက္ေတြးေခၚတဲ့သူက အသာရသြားတယ္။
အရင္တုန္းက ဗ်ဴဟာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ တစ္ခုတည္းေသာအဓိပၸါယ္က သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ ခြဲထြက္ျပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းပါ။
Recommended for you-ထိပ္တန္းအေရာင္း၀န္ထမ္း ၂ဦးကို Jack Ma ဘာေၾကာင္႔ အလုပ္ထုတ္ခဲ႔ရတာလဲ???
Credit;Dr.thureinhlaingwin
