ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းမွာ ဖန္းတီးဆန္းသစ္ခ်င္တဲ့ ကပ္ေရာဂါဒဏ္ခံေနရပါတယ္။
ေၾကာ္ျငာစာသားဟာ သိပ္အေရးမႀကီးတဲ့ ဒီဇိုင္းအျဖည့္ခံလိုသေဘာမ်ိဳးထားၾကၿပီး၊ “မီးခိုးႏုေရာင္စာလံုးဒီဇိုင္းေလး” ထည့္လိုက္ေလဆိုတာမ်ိဳး ေျပာၾကပါတယ္။ “အေ႐ြ႕” တို႔ “ဘက္မွ်ေခ်”တို႔ရဲ႕အေရးပါမႈနဲ႔၊ အျခားဆန္းက်ယ္လွတဲ့ ဒီဇိုင္းနိယာမေတြအေၾကာင္းကိုပဲ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးမႊန္းၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကုိ KISS လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ Keep it Simple, Stupid - “႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းပဲထားပါ၊ ခပ္ပိန္းပိန္းပဲထားပါ” ဆိုတာရဲ႕ အတိုေကာက္ပါ။
Ogilvy & Mather ရဲ႕အေစာပိုင္းေန႔ေတြမွာ မဂၢဇင္းေၾကာ္ျငာအားလံုးအတြက္ ႐ိုးစင္းနဲ႔ Layout တစ္ခုတည္းကိုပဲသံုးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း၊ ၿပိဳင္ဖက္ေအဂ်င္စီက သံုးေနက် Layout တစ္မ်ိဳတည္းနဲ႔ ရွိသမွ် Client ေတြကို လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစြပ္စြဲတဲ့အတြက္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကို ထပ္ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ Layout မွာ Copy အတြက္ေနရာမ်ားမ်ားစားစား ပါလာတယ္။ ဒီ Layout ထက္ေကာင္းတာကို ဖန္တီးႏိုင္မလားလို႔ ခင္ဗ်ားကိုေတာင္ စိန္ေခၚခ်င္ပါတယ္။
ဖတ္႐ႈသူေတြက ပံုကုိအရင္ၾကည့္တာပါ။ ေနာက္ေခါင္းစီးကိုၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ စာကိုဖတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒါေတြကို အစဥ္အတိုင္းထားပါ - ပံုက အေပၚဆံုးမွာ၊ ပံုၿပီးတာနဲ႔ ေခါင္းစီး၊ ၿပီးရင္စာကိုယ္ထည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက လူေတြစာဖတ္႐ႈတဲ့ အေလ့အက်င့္ကို လုိက္နာထားပါတယ္။ အေပၚေအာက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလာပါတယ္။ ေခါင္းစီးကို အေပၚဆံုးမွာ တင္တာက လူေတြရဲ႕ ပံုမွန္အမူအက်င့္ကေန ခြဲထြက္ေနပါတယ္။
ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ေခါင္းစီးကုိ ပံုေအာက္မွာထားတာက ေခါင္းစီးကိုပံုေပၚမွာတင္တာထက္ ဖတ္႐ႈသူ ၁၀% ပိုမ်ားပါတယ္။ ဒီတန္ဖိုးေလးကို ခင္ဗ်ားတန္ဖိုးထားခ်င္မွ ထားမွာပါ။ ေျပာရရင္ ဖတ္႐ႈသူ သန္း ၂၀ ရဲ႕ ၁၀% ဟာ ၂ သန္းျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္အံ့ၾသမေနပါနဲ႔ဦး။ မဂၢဇင္းေၾကာ္ျငာ ၅၉% မွာ ေခါင္းစီးေတြက ပံုအေပၚမွာ ေရာက္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ငတံုးေတြဆိုရင္ ေခါင္းစီးကို စားသားရဲ႕ဟိုးေအာက္ဆံုးမွာေတာင္ ထားပါတယ္။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေအာက္ကေၾကာ္ျငာစာသားေတြထက္ ပံုေအာက္ကထိုးထားတဲ့ စာတန္းကို ပိုဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပံုေအာက္မွာ စာတန္းမထိုးပဲ ဘယ္ေတာ့မွမသံုးပါနဲ႔။ ထိုးတဲ့စာမွာလည္း ကုန္ပစၥည္းအမည္နဲ႔ ေပးမယ့္ကတိကဝတ္ပါရမယ္။ ေၾကာ္ျငာသမားေတြရဲ႕ မသိစိတ္မွာ ယံုၾကည္ေနတာတစ္ခုက ေၾကာ္ျငာဟာေၾကာ္ျငာနဲ႔တူရမယ္ ဆိုတာပါ။
ဖတ္႐ႈသူေတြဆီကို စိတ္စြမ္းအားနဲ႔ ပို႔လႊတ္ေပးမယ့္ ဂရပ္ဖစ္အယူအဆေတြကို ဆရာ့ဆရာေတြဆီက အေမႊဆက္ခံထားၾကပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းလုပ္ေနတာမို႔ အဲ့ဒါေတြ ေခါင္းထဲမထည့္သင့္ပါဘူး။
ေၾကာ္ျငာက ေၾကာ္ျငာနဲ႔တူရမယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒမရွိပါဘူး။ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ စာမ်က္ႏွာနဲ႔တူေနရင္ ဖတ္တဲ့သူပိုမ်ားမယ္။ လူေတြက ေၾကာ္ျငာေတြထက္၊ ေဆာင္းပါးေတြကို ပ်မ္းမွ် ၆ ဆ ပိုဖတ္ပါတယ္။
ေၾကာ္ျငာအနည္းငယ္ကိုေတာ့ လူ ၂၀ မွာ ၁ ေယာက္ေလာက္သာ ဖတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အယ္ဒီတာေတြက ေၾကာ္ျငာသမားေတြထက္ ပိုၿပီးေရးတတ္သားတတ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲပါတယ္။
လူေတြစိတ္ဝင္စားၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းေတြကို ၾကည့္ၾကည့္ပါ - အေမရိကန္မွာဆိုရင္ တိုမ္းစ္ နဲ႔ နယူးစ္ဝိခ္၊ ျပင္သစ္မွာဆိုရင္ L’Express နဲ႔ Le Point, ဂ်ာမနီမွာဆိုရင္ Der Spiegel, အီတလီမွာဆိုရင္ L’Espresso, စပိန္မွာဆိုရင္ Cambio 16 တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးက ဂရက္ဖစ္တစ္ပံုစံတည္းကိုပဲ သံုးေလ့ရွိပါတယ္
· ပံုထက္စာက အေရးပါတယ္။
· စာေတြကို Serif ေဖာင့္နဲ႔ ႐ိုက္တယ္။
· စာလံုးေရ ၃၅ ကေန ၄၅ အတြင္းပါတဲ့ ေကာ္လမ္ ၃ ခုပါတယ္။
· ပံုတိုုင္းမွာ စာတန္းထိုးတယ္။
· ေရွ႕ဆံုးစာလံုးေတြကို အႀကီးႀကီးေတြ [Drop Initial] ဒီဇိုင္းလုပ္တတ္တယ္။
· အျဖဴခံေပၚမွာ အနက္ေရာင္စာလံုး႐ိုက္တယ္။
LinkedIn မွာ Business ရလဒ္အတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေစမယ္႔ နည္းလမ္းမ်ား
ဒီမဂၢဇင္းေတြမွာပဲပါတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြကို ၾကည့္ရေအာင္။ ဒါေတြေတြ႔လိမ့္မယ္
· ပံုကိုစာထက္ အေရးႀကီးတဲ့ေနရာမွာထားတယ္။
· စာေတြကိုရံဖန္ San-Serif ေဖာင့္ေတြနဲ႔သံုးတယ္။ ဖတ္ရတာ ခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးက Serif ေဖာင့္နဲ႔ပဲ စာအုပ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ သတင္းစာေတြမွာ ဖတ္လာတာပါ။
· စာသားေတြကို စာလံုးေရ ၁၂၀ ဒါမွမဟုတ္ ဒီထက္ပိုရွည္တဲ့ ေကာ္လမ္နဲ႔စီတတ္ပါတယ္။ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပပါဘူး။
· ပံုအခ်ိဳ႕မွာပဲ စာတန္းထိုးပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေၾကာ္ျငာစာသားေတြထက္ ပံုစာတန္းထိုးကို ၄ ဆ ပိုဖတ္တယ္ဆိုတာ Art Director ေတြက သတိမထားမိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
· ေရွ႕ဆံုးစာလံုးအႀကီး [Drop Initial] ဒီဇိုင္း အသံုးနည္းပါတယ္။ ဒါက ဖတ္႐ႈမႈတိုးေစတယ္ဆိုတာ Art Director ေတြသတိမထားမိလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
· အႀကိမ္ေရေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အနက္ေရာက္ေနာက္ခံေပၚ စာလံုအျဖဴေရာင္နဲ႔ ေရးၾကပါတယ္။ ကူပြန္ကိုေတာင္ ဒီလိုထြင္ၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအိမ္မွာသာ မွင္အျဖဴေရာင္မရွိရင္ ဒီကူပြန္ကိုျဖည့္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကုိယ့္ကုိယ္ကို အယ္ဒီတာတစ္ဦးလို႔ ျမင္ၾကည့္လိုက္ရင္၊ ပိုေကာင္းတဲ့ ရလာဒ္ေတြ ရလာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔မဂၢဇင္းကေန ခင္ဗ်ားလက္ရာကို ေၾကာ္ျငာတစ္ခုပံုစံခြက္နဲ႔ တူေအာင္လုုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနရင္ေတာ့? စာလံုးအႀကီးေတြခ်ည္းပဲကို အေစာင္းနဲ႔ေရး အနက္ခံေပၚ အျဖဴစာလံုးနဲ႔လုပ္လိုက္၊ ဘယ္သူမွဖတ္မရေတာ့ဘူး။
ျပင္သစ္က FCB-Impact ေအဂ်င္စီက တျခားေအဂ်င္စီေတြထက္ပိုေကာင္းတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြအၿမဲလုပ္တတ္္ပါတယ္။ သူတို႔လုပ္တဲ့ ဘယ္ေၾကာ္ျငာကမွ ေၾကာ္ျငာနဲ႔မတူဘူး။ Copywriter ျဖစ္တဲ့ Pierre Lemonnier နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ Art Director လုပ္လာတဲ့ Philippe Saalburg တို႔ကို ေလးစားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နည္းစနစ္ကိုယူၾကၿပီး ပိုေကာင္းေအာင္လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းအတြက္ ဂရက္ဖစ္ဒီဇိုင္းစံႏႈန္းထားေတြကို လစ္လွ်႐ႈၿပီး၊ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ပံုစံ ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကမ္ပိန္းဟာ ခက္ထန္တဲ့သမုဒၵအလယ္က သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ကၽြန္းေလး ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ရံဖန္ရံခါမွာ Layout ဒီဇိုင္းေတြကို ဘုတ္မွာပင္နဲ႔တြဲၿပီး အစည္းအေဝးထိုင္၊ အတည္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒီဇိုင္းနဲ႔ စစ္တဲ့လူေတြနဲ႔ ၁၅ ေပေလာက္ေဝးပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးက ပိုစတာတစ္ခုကို စစ္ေဆးေနတာနဲ႔ တူပါတယ္။ မျမင္ရဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေခါင္းစီးေတြကို ၇၂ ပိြဳင့္နဲ႔ေရးေစပါတယ္။ ဒီစာလံုးအ႐ြယ္အစားက သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္းကိုပံုမွန္ဖတ္႐ႈတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔အကြာအေဝး လက္မ ၂၀ ေလာက္နဲ႔ဆို ဖတ္ရခက္ေစတယ္။
မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ၂ မ်က္ႏွာယူတာက ကုန္ရက်ိဳးနပ္ရဲ႕လား။ ပံုမွန္အားျဖင့္ တစ္မ်က္ႏွာထက္ ႏွစ္မ်က္ႏွာတြဲက ၂ ဆပိုကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ ၂ ဆပိုဖတ္ဖို႔၊ ေရာင္းအား ၂ ဆရဖို႔ ဆိုတာ ခဲယဥ္းပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ၂ မ်က္ႏွာတြဲယူရျခင္းရဲ႕ လက္ေတြ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိေနပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းက ရွည္ေနတာ၊ Horizontal ျပမွေကာင္းမွာတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၀ ႀကိမ္မွာ ၉ ႀကိမ္ကေတာ့ Art Director ေတြရဲ႕ သူတို႔ဒီဇိုင္းေတြကို ႀကီးၿပီးခန္႔ေနတာ၊ လွေနတာျမင္ခ်င္တဲ့ ကိုယစိတ္ကိုယ္ အလိုလိုက္တာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ မခၽြင္းမခ်န္ေျပာရရင္ ၂ မ်က္ႏွာတြဲယူမယ့္ ေငြနဲ႔ ပံုမွန္ေၾကာ္ျငာ ၂ ခါထည့္လို႔ရပါတယ္။ ရလာဒ္အေနနဲ႔ ဖတ္႐ႈမိတဲ့အႀကိမ္ေရလည္း ၂ ဆ တိုးေစပါလိမ့္မယ္။
Peter Soe Moe ( Ogilvy on Advertising by David Ogilvy )
Myanmar Advertising Directory
