ငါးရာ႔ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္လာ ႐ြဲကုန္သည္ဇာတ္ေတာ္ဟာ ကေလး၊ လူႀကီး၊ လူငယ္ အားလုံးသိၾကပါတယ္။
ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာဆိုရင္ ဘုရားေလာင္း ႐ြဲကုန္သည္ နဲ႔ ေဒဝဒက္ေလာင္း႐ြဲကုန္သည္ဟာ
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေရာင္းခ်မဲ့ ေဈးကြက္ေနရာမ်ားကို ခြဲျခမ္းသတ္မွတ္ထားၿပီး
အကယ္၍ အျခားတစ္ဦးရဲ႕ ေနရာမွာ ေရာင္းခ်လိုပါက ထိုေနရာကို အပိုင္စားရသူ ေရာင္းခ်ၿပီးမွသာ ေရာင္းခ်ရမယ္လို႔ သေဘာတူညီခ်က္ယူထားၾကပါတယ္။
ထိုေဒသမွာရွိတဲ့ ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးဟာ လက္ထဲမွာ သူေ႒းေတြ လက္ထက္ကသုံးခဲ့တဲ့ ေ႐ႊခြက္တစ္ခြက္ကို တန္ဖိုးမသိပဲ ပိုင္ထားၾကပါတယ္။
ထို႔ေနာက္ ထိုေျမးအဖြားဟာ ေဒဝဒက္ေလာင္း ႐ြဲကုန္သည္ဆီက ႐ြဲကို ထိုေ႐ႊခြက္ နဲ႔ ဝယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါမွာ
ေဒဝဒက္ေလာင္းဟာ ေ႐ႊခြက္မွန္းသိေပမဲ့ အလကားနီးပါးရယူလိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ ခြက္စုတ္လို႔ လိမ္ညာၿပီး ေနာက္မွ ျပန္လာယူမယ္ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ ထြက္သြားပါတယ္။
ေဒဝဒက္ ထြက္သြားတဲ့အခါမွာ ဘုရားေလာင္းက ထိုေနရာမွာပဲ ႐ြဲလာေရာင္းပါတယ္။
အဆိုပါ ေျမးအဖြားဟာ ထိုခြက္နဲ႔ပဲ ဝယ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။
ဘုရားေလာင္းကေတာ့ ေ႐ႊခြက္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး သူ႔မွာ ေ႐ႊခြက္နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ႐ြဲမပါေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
ေျမးအဖြား က ႐ြဲရရင္ ေက်နပ္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတာေၾကာင့္ ဘုရာင္းေလာင္းက သူ႔မွာရွိတဲ့ ႐ြဲေတြနဲ႔ ေငြေတြ အားလုံးကိုပါေပးခဲ့ၿပီး ေ႐ႊခြက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ေဒဝဒက္ေလာင္းကေတာ့ ေ႐ႊခြက္ကို ဆုံးရႈံးရမွန္း သိတဲ့အခါမွာ ေသြးအန္ၿပီး ေသဆုံးခဲ့ပါတယ္။
ဒါဟာ အားလုံးသိတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ပါ။ ဒီဇာတ္ေတာ္ဟာ ေလာဘႀကီးရင္ အရနည္းမယ္ဆိုတဲ့ လူမႈေရး သင္ခန္းစာကို ေပးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခုပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ Marketing အျမင္အရ သင္ခန္းစာအခ်ိဳ႕ရရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။
ေဒဝဒက္ေလာင္းဟာ ဝယ္ယူမဲ့ Customer ရွိရာကို အရင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
Customer ကိုလည္း အရင္ေရာင္းခြင့္ႀကဳံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေရာင္းခဲ့ရပါဘူး။
ေနာက္မွ ေရာက္တဲ့ ဘုရာင္းေလာင္းကေတာ့ Customer ကို ေနာက္က်မွ ေတြ႕ရေပမဲ့ သူ႔ပစၥည္းကို ေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သင္ခန္းစာ (၁)
Market ထဲကို အရင္ေရာက္တိုင္းလည္း ေရာင္းရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။
Market ထဲကို ေနာက္မွ ေရာက္လို႔လည္း Market Share မရႏိုင္ေတာ့ ဘူးဆိုတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
အဓိက က ေရာင္းမဲ့သူရဲ႕ ေစတနာ နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈပါပဲ။
ေဈးကြက္ထဲကို အရင္ေရာက္လို႔ေစတနာနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ မေကာင္းတဲ့အခါမွာ Customer ေတြက မတတ္သာလို႔ ဝယ္ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္
ကိုယ့္ထက္ ေစတနာ နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္းတဲ့ ေရာင္းသူေတြ ေပၚလာရင္ေတာ့ Customer ေတြကို လက္လႊတ္ရပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ေဒဝဒက္ေလာင္းဟာ သူ႔အက်ိဳးကိုပဲ သူၾကည့္ၿပီး Customer ရဲ႕ အက်ိဳးကို ထည့္မတြက္ခဲ့ပါဘူး။
ဘုရားေလာင္းကေတာ့ Customer ရဲ႕ အက်ိဳးကို ထည့္တြက္ခဲ့ၿပီး ေ႐ႊခြက္ျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပတဲ့အျပင္ Customer က လိုလိုလားလားနဲ႔ ေ႐ႊခြက္ကို ေပးတဲ့အခါ
Customer ေပးတဲ့တန္ဖိုးကို အျပည့္ျပန္မေပးႏိုင္ေပမဲ့ သူေပးႏိုင္သေလာက္ေတာ့ အကုန္ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘုရားေလာင္းဟာ သူေပးတဲ့ ႐ြဲေတြထက္ သူျပန္ရလိုက္တဲ့ ေ႐ႊခြက္က အမ်ားႀကီး တန္ဖိုးႀကီးေနတဲ့အတြက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ျမတ္စြန္းသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သင္ခန္းစာ(၂)
ေရာင္းသူေတြဟာ ပစၥည္းေရာင္းရ႐ုံမဟုတ္ပဲ Customer ေတြကို မနစ္နာေစေအာင္ သတိထားေပးရပါမယ္။
Customer ေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ၾကည့္ရပါမယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ပဲ Customer ေတြ နစ္နာမွာကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ပစၥည္းေရာင္းရဖို႔သာ အာ႐ုံစိုက္မယ္ဆို Customer တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ဆီမွာ တစ္ခါသာ ဝယ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ဝယ္ဖို႔ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဘုရာေလာင္းဟာ Customer အေပၚ ႐ိုးသားခဲ့ပါတယ္။ ေဒဝဒက္ေလာင္းကေတာ့ Customer အေပၚ မ႐ိုးသားပဲ လိမ္ညာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သင္ခန္းစာ(၃)
အေရာင္းသမားတစ္ေယာက္ဟာ Customer အေပၚ ႐ိုးသားရပါမယ္။
အကယ္၍ Customer အေပၚ မ႐ိုးမသားနဲ႔ လိမ္ညာခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဒဝဒက္ေလာင္းလို ေ႐ႊခြက္ဆုံးရႈံးရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳံပါလိမ့္မယ္။
Recommended for you-Einstein ရဲ႕ တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ Advertising!
Credit; htetzanlinn
