အသက္ ၂၀ တုုန္းက အိမ္မွာေနတာနဲ႔ ခရီးသြားတာ သိပ္မကြာလွပါ။ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ခဏေလးနဲ႔ အေရာ၀င္သြားတယ္။
အသက္ ၃၀ မွာ ေန႔တာနဲ႔ ညတာ သိပ္မကြာလွပါ။ဘယ္ႏွစ္ညပဲ အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္ ဘာမွမျဖစ္သလိုုပဲ။
အသက္ ၄၀ ေရာက္ေတာ့ ဘြဲ႔ရတာနဲ႔ ဘြဲ႔မရတာ သိပ္မကြာလွပါ။ ေက်ာင္းမၿပီးလိုုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀င္ေငြပိုုေကာင္းေနသလုုိပဲ။
အသက္ ၅၀ ေရာက္ေတာ့ လွတာနဲ႔ ရုုပ္ဆိုုးတာ သိပ္မကြာလွပါ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာခဲ့လွခဲ့ အခုု ပါးရည္ေတြ စတြန႔္ေနပါၿပီ။
အသက္ ၆၀ ေရာက္ေတာ့ ရာထူးႀကီးတာနဲ႔ ရာထူးငယ္တာ သိပ္မကြာလွပါ။ပင္စင္စားၿပီးရင္ အားလံုုးဟာ အရပ္သားျပန္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။
အသက္ ၇၀ ေရာက္ေတာ့ အိမ္ႀကီးတာနဲ႔ အိမ္ေသးတာ သိပ္မကြာလွေတာ့ပါ။အရိုုးအဆစ္ကိုုက္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ထပ္အိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္မတက္ဆင္းခ်င္ေတာ့ပါ။
အသက္ ၈၀ေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းသာတာနဲ႔ ဆင္းရဲတာ သိပ္မကြာေတာ့ပါ။ဘယ္ေလာက္ပဲသံုုးသံုုး ပိုုက္ဆံသိပ္မသံုုးတတ္ေတာ့ဘူးေလ။
အသက္ ၉၀ ေရာက္ေတာ့ ေယာ့ကၤ်ားနဲ႔ မိန္းမ သိပ္မကြာလွေတာ့ပါ။ဘယ္သူမွ အဲဒီအရြယ္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုု စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူး။
အသက္ ၁၀၀ ေရာက္ေတာ့ လွဲေနတာနဲ႔ ရပ္ေနတာ သိပ္မကြာလွေတာ့ပါ။ ထရပ္ေနရင္လည္း သိပ္မသြားေတာ့ဘူးေလ။
ဘ၀ဆိုုတာဒါပါပဲ၊ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ သိေအာင္ရူ႔႔ပါ။ လံုုးလံုုးနားလည္သြားရင္ ဘ၀ကိုု ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေနတတ္သြားပါၿပီ။
Read-ပို၍ပို၍ေကာင္းပါ
Credit to Sayar Aung Ko Latt
