ႏိုင္ငံျခားမွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးပံုျပင္တစ္ခုပါ။
ေျမပဲ ျဖစ္ထြန္းတဲ့ရြာတစ္ရြာရိွပါတယ္။ ေျမပဲေပၚခ်ိန္မွာ လယ္သမားမ်ားဟာ မိမိစိုက္ေသာေျမပဲမ်ားကို နီးစပ္ရာ ရြာေစ်းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ပြဲရံုမွာျဖစ္ျဖစ္ သြားေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ပုိက္ဆံနဲ႔ တစ္ကီလို တစ္က်ပ္ေရာင္းပါတယ္။ အဲ႔ဒါ လယ္ယာစီးပြားေရးတဲ့။
ေနာက္မွာေတာ့
ေျမပဲကို အေျခာက္လွမ္းၾကတယ္။ ေျမပဲမုန္႔မ်ဳိးစံုလုပ္လာၾကတယ္။ ေျမပဲမုန္႔အလုပ္ရံုေတြ ေပၚလာတယ္။ ေျမပဲ၀ယ္လိုအားမ်ားလာပါတယ္။ တစ္ကီလို ( ၁၀ ) က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းပါတယ္။ အဲဒါ စက္မူစီးပြားေရးတဲ့။
အခ်ဳိ႔လူေတြက ေျမပဲကို ေသေသခ်ာခ်ာ အထုပ္လွလွေလးေတြ ထုပ္ၿပီး ၿမိဳ႔မွာရိွတဲ့ စူပါမတ္ကက္တို႔၊ စတိုးဆိုင္တို႔၊ ေရွာ့ပင္းေမာတို႔ ေတြမွာတင္ေရာင္းသတဲ့။ တစ္ကီလို ( ၂၀ ) ရတယ္။ အဲဒါ ကုန္သြယ္စီးပြားေရးတဲ့။
ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ဳိ႔လူေတြက ေျမပဲကို ပိုမိုအရသာရိွေအာင္ ျပဳျပင္မြန္းမံၿပီးအထုတ္ေသးေသးေလးထဲထည့္ကာ ဟိုတယ္ေတြ၊ ကာရာအိုေကေတြ၊ ဘားဆိုင္ေတြ၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာရိွတဲ့ ေကာင္တာမွာ သြားတင္ေရာင္း ပါတယ္။ တစ္ကီလို ( ၃၀ ) ရတယ္။ အဲဒါ႔ ၀န္ေဆာင္မူ စီးပြားေရးတဲ့။
အဲဒီရြာမွာ ရိွတဲ့ စီးပြားေရး အေမွ်ာ္အျမင္ရိွတဲ့လူေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး ေျမပဲကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေျမပဲမုန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေျမပဲဟင္းလ်ာအမ်ုဳိးမ်ဳိး၊ ေျမပဲျခံအလွ၊ ေျမပဲ ျပဳျပင္မြမ္းမံပံု အဆင့္ဆင့္ စသည္တို႔ကို ၀ိုင္းရံၿပီး ခရီးသြားအပမ္းေျဖလုပ္ငန္း နဲ႔ ဆက္စပ္သြားေအာင္ ဖန္တီးပါတယ္။
ခရီးသြားတိုးရစ္မ်ား ေျမပဲစိုက္၊ ေျမပဲမြမ္းမံ စတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ႏိုင္တဲ့အထိ ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ အဲဒီရြာမွာ ေနထိုင္တဲ့ လယ္သမားမ်ား တစ္ရက္ကို ပ်မ္းမ်ွ ေဒၚလာ( ၂၀၀ ) အထိ၀င္ေငြရိွသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါကို သူတို႔က Experience Economy ထိေတြ႔ စီးပြားေရးလို႔ ေခၚသတဲ့။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ စီးပြားေရးတိုးတက္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖၚတာခ်င္းအတူူတူ အေမွ်ာ္အျမင္ရိွၿပီး ေ၀းေ၀းၾကည့္ က်ယ္က်ယ္ေတြးႏိုင္ပါမွ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္ေဆာင္တတ္ရင္ ေျမပဲေတာင္မွ ရတနာျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အကိုင္အတြယ္မတတ္ရင္ ရတနာလည္း ေျမပဲျပန္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
Read-အသက္ငယ္ေပမယ္႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခု တည္ေထာင္ခ်င္တဲ႔ သူေတြအတြက္
Credit; Sayar Aung Ko latt
